بی عدالتی فضایی و مخاطرات انسانی مطالعة موردی: استان سیستان و بلوچستان

نظام فضایی ایران به دلیل آنارشی حاکم بر نظام برنامه ریزی به سمت گسیختگی فضایی گرایش دارد و تظاهر فضایی این آنارشی در الگوی نامتوازن توسعة مناطق نمایان است. الگوی حاکم بر ساختار فضایی ایران مرکز- پیرامون است. ازآنجا که ایران دارای نواحی کارکردی قومی و ناحیه ای است، باید اذعان داشت که بی عدالتی فضایی در کوتاه مدت زمینه های واگرایی سیاسی، فرهنگی و اجتماعی را فراهم خواهد آورد و در بلندمدت همبستگی، یکپارچگی ملی و تمامیت سرزمینی را با مخاطرات جدی رو به رو خواهد کرد. ازاین رو مقالة حاضر با روش تحقیق توصیفی و تحلیلی و تکیه بر منابع کتابخانه ای سعی در تبیین مخاطرات انسانی مرتبط با بی عدالتی فضایی در استان سیستان و بلوچستان دارد. یافته ها نشان می دهد مسائل مربوط به سیستان و بلوچستان بیشتر ریشه در بی عدالتی فضایی دارد تا مسائل دیگر و نباید با دیدگاه صرفاً امنیتی مسائل این استان مهم و شاهراه حیاتی ایران در سال های آتی را تحلیل کرد، چراکه چنین رویکردی نتایج تکراری را به همراه خواهد داشت.